@article { author = {اسحاقی نسب, اسماء and زمانیها, حسین}, title = {}, journal = {}, volume = {21}, number = {82}, pages = {109-134}, year = {2020}, publisher = {}, issn = {1735-0743}, eissn = {}, doi = {}, abstract = {}, keywords = {}, title_fa = {نسبت بین خودآگاهی و آگاهی به غیر در فلسفه ارسطو و ابن ‎سینا}, abstract_fa = {  دیدگاه ابن‎سینا در مورد خودآگاهی با دیدگاه ارسطو متفاوت است. بر اساس نظر ارسطو فاعل شناسا نمی‎تواند آگاهی بی‏واسطه‎ای به خود داشته باشد، بلکه همواره به واسطه علم به شیء دیگر به خود علم پیدا می‎کند و چون مبدأ علم در فلسفه ارسطو علم به اشیای مادی و محسوس است، اصولاً شناخت انسانی بر این اساس و مبتنی بر این مدل شکل می‎گیرد و از این جهت حقیقت «خود» نیز که همواره همراه با ادراک اشیای مادی و ملازم با آنها درک می‎شود، امری مکانمند و زمانمند است. این در حالی است که از نظر ابن‎سینا حقیقت «خود» از راه نوعی شهود بی‏واسطه درونی و صرف نظر از هر گونه ادراک حسی  قابل وصول است و دقیقاً این همان نکته ای است که ابن‎سینا در انسان معلق در فضا در صدد بیان آن است. اگر بخواهیم دیدگاه ارسطو و ابن‎سینا در مورد خودآگاهی و نسبت آن با آگاهی به غیر را با دیدگاه‎های رایج در فلسفه ذهن معاصر مقایسه کنیم، باید بگوییم دیدگاه ارسطو در مورد خودآگاهی بیشتر با آن نوع خودآگاهی که در فلسفه ذهن از آن با نام خودآگاهی مرتبه اول یا پیشا تأملی یاد می‎شود، سازگار است؛ در حالی که ابن‎سینا ضمن پذیرش این معنا از خودآگاهی به نوعی خودآگاهی مرتبه بالاتر یا تأملی نیز قایل است.}, keywords_fa = {خودآگاهی,آگاهی به غیر,ارسطو,ابن‎ سینا,خودآگاهی پیشا تأملی,خودآگاهی تأملی}, url = {https://zehn.iict.ac.ir/article_46367.html}, eprint = {https://zehn.iict.ac.ir/article_46367_239389c2f4327c2f9750ea835dd91b79.pdf} }