1
دانشیار گروه معرفت شناسی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی
2
کارشناسی ارشد رشتة فلسفة علم مؤسسة آموزشی و پژوهشی امام خمینی
3
کارشناسی ارشد رشته فلسفة علم مؤسسة آموزشی و پژوهشی امام خمینی
چکیده
اثبات عالم خارج یا بهعبارتی عالمی مستقل از مدرِک، از مسائل اساسی، پرماجرا و جریانساز در عالم تفکر بوده است و تأثیرات مهمی نیز در زندگی اجتماعی بشر داشته است. جریانهایی همچون سوفیسم، ایدئالیسم و گونههای مختلف شکاکیت و جریانهای کوچک برآمده از آنها، برخاسته از نوع واکنش اندیشمندان با این مسئله بوده است. این تعامل - در موارد بسیاری - وابسته به موضع معرفتشناختی آنها دارد؛ بدین معنا که با انکار یا پذیرش برخی از راههای معرفت، عالم خارج نیز قلمرو متفاوتی خواهد داشت. اینکه واقعیتی مستقل از ذهن انجام پذیرد و در صورت تحقق، مادی یا غیرمادی و یا ذهنی یا فراتر از ذهن باشد، در تعیین قلمرو عالم خارج نقشی اساسی دارد. انکار یا فروکاستن واقعیت به امور ذهنی و همینگونه عادت روانشناختی که موجب شکاکیت میشود، پاسخی منطقی و استوار نیاز دارد. ازاینرو در این نوشتار، نگارنده بنا دارد، دیدگاه علامه طباطبایی را در این زمینه بررسی کند. چهار استدلال بر اثبات جهان خارج از ذهن که علامه در آثار گوناگون خود به آنها پرداخته است، بررسی شده است. نگارنده در ابتدا نیمنگاهی به دیدگاه فیلسوفان و اندیشمندان صاحبنام در این زمینه خواهد داشت و سپس دیدگاه علامه طباطبایی را بررسی میکند. بیان استدلالهای ایشان، بررسی استدلالها از حیث قلمرو و محدودۀ مورد اثبات، از لحاظ اینکه آیا استدلالهای ایشان تنها عالم جسمانی را اثبات میکند یا فراتر از آن است، از مباحث مورد تأکید در این نگاشته خواهد بود.